Czytelnia

Wielu młodych rodziców nie do końca rozumie zasady bezstresowego wychowania i pozwala swoim dzieciom w zasadzie na wszystko. Dorośli starają się być dla dziecka partnerami, „kumplami”, a gdy dziecko źle się zachowuje,  najczęściej nie reagują. Swoje stanowisko tłumaczą tym, że jest  jeszcze małe i z wielu rzeczy wyrośnie. Są również przekonani , że dzięki takiemu postępowaniu ich dzieci będą miały poczucie własnej wartości i bez problemów , tak jak amerykańskie maluchy , będą radzić sobie w życiu. Czy tak się stanie?

Pierwszy dzień w przedszkolu ( szkole) to trudny moment zarówno  dla rodziców  jak i dla nauczycieli. Dla dziecka  to przede wszystkim nowe miejsce i nowi koledzy, obca  pani, która zawiera  nieznane mu umowy i jeszcze dba o to aby były przestrzegane.  Dla rodziców  to wielkie przeżycie, niepewność oraz lęk o swoje dziecko. Każda zmiana w życiu napawa niepokojem i może być źródłem frustracji a nawet stresu. Przecież w życiu każdego z nas takich sytuacji będzie dużo i będą się one od czasu do czasu powtarzały np. pójście do przedszkola (szkoły) lub zmiana przedszkola (szkoły) a potem podjęcie pierwszej pracy lub jej zmiana itd.

Młodsze przedszkolaki  bronią się przed przebywaniem w obcym miejscu i nie pomagają zapewnienia : Niedługo przyjdę ..... Im dłużej dorosły tak mówi,  tym gorzej. Wypowiadane słowa oznaczają dla dziecka jedno - obawę przed czymś nowym i niebezpiecznym. Dlatego wystraszony przedszkolak  kurczowo trzyma się ręki mamy, płacze i błaga : Nie zostawiaj mnie ....  Starsze dzieci  podobnie przeżywają rozstanie z najbliższymi tylko nie manifestują swoich przeżyć tak ostro, jak ich młodsi koledzy. Są pełne niepokoju, spięte, mocno  trzymają się ręki rodzica i starają  się panować nad emocjami. Bólu spowodowanego rozstaniem nie da się uniknąć. Dziecko bez względu na wiek jeszcze  długo źle  będzie znosiło rozłąkę z rodzicami.

50 rzeczy, które każdy dzieciak powinien zrobić zanim skończy 12 lat, według National Trust

W ostatnich latach wiele się pisze i  mówi na temat nowoczesnych nośników informacyjnych do których  należą miedzy innymi  telewizja i  komputer.  W środkach masowego przekazu  często szuka się odpowiedzi na pytania:  Czy dziecko dwuletnie  powinno  oglądać telewizję? Jak długo starszy przedszkolak może siedzieć przed  ekranem telewizora i monitorem? Czym kierować się przy wyborze programów  telewizyjnych  i gier komputerowych dla młodszych uczniów? Jaki wpływ  na rozwój fizyczny i  intelektualny dziecka ma telewizja i gry  komputerowe? Podobne pytania zadają  sobie rodzice młodszych i starszych przedszkolaków a także  dzieci rozpoczynających naukę w szkole.

Skuteczność oddziaływań wychowawczych zależy od jakości relacji rodzic (wychowawca) – dziecko. Co więcej – jak wskazują liczne badania – więź emocjonalna jest najważniejszym czynnikiem chroniącym przed podejmowaniem przez dziecko zachowań ryzykownych (używanie substancji psychoaktywnych, agresja, łamanie prawa, przedwczesna inicjacja seksualna m.in.). Więź ponadto pozwala dziecku na osobową identyfikację z dorosłym przez co może on modelować pożądane zachowania dziecka.

Skuteczność oddziaływań wychowawczych zależy od jakości relacji rodzic (wychowawca) – dziecko. Co więcej – jak wskazują liczne badania – więź emocjonalna jest najważniejszym czynnikiem chroniącym przed podejmowaniem przez dziecko zachowań ryzykownych (używanie substancji psychoaktywnych, agresja, łamanie prawa, przedwczesna inicjacja seksualna m.in.). Więź ponadto pozwala dziecku na osobową identyfikację z dorosłym przez co może on modelować pożądane zachowania dziecka.

Mamo, tato ...
NIE psuj mnie dając mi wszystko, o co cię poproszę. Niektórymi prośbami jedynie wystawiam cię na próbę.

Głównym błędem kochających rodziców jest czasem to, że nie potrafią niczego odmówić swojemu dziecku. Miłość do dziecka to nie jest jednak tylko pozwalanie na wszystko i brak zasad, nie na tym polega także wychowywanie dzieci. Jest wręcz przeciwnie. 

Mamo, tato ...
Skąd mam wiedzieć co to są  wartości - pokaż mi je wszystkie;
Skąd mogę wiedzieć że wartości  to nie rzeczy - przecież i dla ciebie jest coraz ważniejsze tylko to co masz;
Skąd mam wiedzieć jak bronić swoich wartości - pokaż mi jak się to robi.

Wykorzystujmy naturalne okazje do rozmów. Codzienne życie tworzy cały szereg okazji do tego, by rozmawiać. Wspólny spacer, wycieczka droga do przedszkola, wspólna zabawa, posiłek przy stole to także może być czas dany Tobie i dziecku.

Dzieci, które rozpoczynają karierę przedszkolaka, mówią jeszcze "po dziecinnemu”. I właściwie nas to nie dziwi. Robi to najczęściej tak zabawnie i rozczulająco, że czasem można przegapić moment, kiedy dziecko powinno już prawidłowo artykułować dźwięki.

Przekroczenie progu przedszkola to bardzo ważny moment w życiu każdego dziecka i jego rodziców. Równie ważny dla nauczycieli przedszkolnych prowadzących najmłodsze grupy. Wszyscy pragną, aby proces przystosowania się dziecka do nowych warunków był jak najbardziej optymalny. Tzn. aby maluszek chciał pójść do przedszkola; potrafił rano, bez zbytniego marudzenia, wstać, pozwolił się ubrać; radośnie rozstał się z mamą w szatni i ochoczo pomaszerował do swojej sali. Aby spędził wesoło i ciekawie czas, dobrze bawił się z rówieśnikami, z apetytem zjadał posiłki, spokojnie odpoczywał na leżaku a potem radośnie witał przychodzących po niego rodziców. No i jeszcze jedna ważna (może nawet najważniejsza) sprawa – aby jak najmniej chorował. I chociaż taka sytuacja jest upragniona i oczekiwana przez wszystkich, to niestety najczęściej pozostaje jedynie w sferze niedościgłych pragnień. Rzeczywistość, choć nie zawsze, bywa dużo trudniejsza. Niestety tylko nieliczna grupa dzieci chętnie idzie do przedszkola, bez problemów rozstaje się z rodzicami, nie płacze i nie smuci się w ciągu dnia, dobrze je, jest samodzielna i na miarę swoich 3 – letnich możliwości zaradna. Większość dzieci, choć początkowo bardzo pragnie zostać przedszkolakiem, już w pierwszych dniach przeżywa różnorodne problemy. Dzieci te niechętnie rano wstają; narzekają na bóle brzucha; nie potrafią rozstać się z rodzicami. W ciągu dnia popłakują ,nie bawią się z innymi. Sytuacja taka, przy właściwej postawie rodziców i dobrym postępowaniu nauczycieli ulega w miarę szybkiej poprawie. Dziecko poznaje nowe otoczenie i inne dzieci, nabiera ufności do opiekunek i po kilku dniach lub tygodniach kłopoty  mijają. Jest też grupa dzieci przejawiająca dużo większe trudności. Całkowita negacja przedszkola: pań wychowawczyń, dzieci, zabawek; rozpaczliwe rozstania z rodzicami; ciągłe wybuchy płaczu; bunt, objawy złości, agresji lub zahamowanie, lękowa postawa wobec otoczenia, odmawianie jedzenia, wymioty, moczenie się mimowolne lub nocne. Postępowanie z takimi dziećmi wymaga bardzo dużo cierpliwości i wytrwałości; w ich przypadku adaptacja do przedszkola może trwać nawet kilka miesięcy.

Wyobraźmy sobie sytuację. Dwoje dzieci idzie wzdłuż drogi. Nagle dostrzegają kolorowy przedmiot leżący po drugiej stronie. Jedno z nich przebiega natychmiast , drugie przed wejściem na jezdnię uważnie rozgląda się, czy nie nadjeżdża samochód. Każde z nich dążyło do tego samego celu. Jedno zadziałało pod wpływem impulsu, nie zastanawiając się nad konsekwencjami, drugie przewidziało, jakie mogą być skutki jego działania. Drugie z dzieci zachowało się w sposób oczekiwany, pierwsze zadziałało pod wpływem impulsu.

Nie przeciągaj pożegnania w szatni, pomóż się dziecku rozebrać, pocałuj je na do widzenia i wyjdź. Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu, będzie wiedziało, że łzami może wszystko wymusić.

Pomóż swojemu dziecku zaadoptować się w warunkach życia przedszkolnego.

Telewizja jest obecnie najpopularniejszym środkiem masowego przekazu, a jej oglądanie najczęstszym sposobem spędzania czasu wolnego. Warto więc zastanowić się nad świadomym wykorzystaniem jej w procesie wychowania dzieci.

Stopień opanowania takich umiejętności jak szybkie bieganie,  przeskakiwanie, wspinanie się, chodzenie po narysowanej linii, zjeżdżanie ze zjeżdżalni jest w przypadku pięciolatka imponujący. W tym wieku pojawia się również szereg sprawności motorycznych, wskazujących na rozwój sprawności motorycznej rąk i palców – dziecko potrafi tworzyć wielobarwne prace plastyczne, zawierające dużą ilość szczegółów, nawlekać koraliki na sznurek, budować skomplikowane konstrukcje z klocków, wycinać nożyczkami dowolne formy według własnych pomysłów, sprawnie chwytać przyrządy do pisania.

Stopień opanowania takich umiejętności jak szybkie bieganie,  przeskakiwanie, wspinanie się, chodzenie po narysowanej linii, zjeżdżanie ze zjeżdżalni jest w przypadku pięciolatka imponujący. W tym wieku pojawia się również szereg sprawności motorycznych, wskazujących na rozwój sprawności motorycznej rąk i palców – dziecko potrafi tworzyć wielobarwne prace plastyczne, zawierające dużą ilość szczegółów, nawlekać koraliki na sznurek, budować skomplikowane konstrukcje z klocków, wycinać nożyczkami dowolne formy według własnych pomysłów, sprawnie chwytać przyrządy do pisania. W tym wieku dziecko w czasie wykonywania czynności manualnych, wymagających precyzji angażuje całe ciało – rysując figury i kolorując porusza językiem, nogami, tułowiem.

W  połowie 6 roku życia zaczyna się ostatnia faza wieku przedszkolnego, która kończy  się z chwilą podjęcia nauki w szkole. 6 latek bardzo interesuje się światem i zjawiskami w nim zachodzącymi. Zapoznaje się z konkretnymi właściwościami przedmiotów i z zaciekawieniem chłonie informacje o bliższym i dalszym otoczeniu. Dziecko sześcioletnie powinno być przystosowane do pracy w zespole oraz do większego wysiłku i skupienia uwagi. Ulubioną formą jego działania jest zabawa. Staje się ona urozmaicona i dobrze zorganizowana.

Trzeci rok życia, a zwłaszcza jego druga połowa, przynosi duże zmiany w rozwoju fizycznym i psychicznym dziecka. Mówiąc najogólniej, dziecko trzyletnie jest już poważnym partnerem w zabawie z rówieśnikami i w kontaktach z dorosłymi. Włącza się do czynności dorosłych, wykonuje chętnie ich polecenia, umie się samo obsłużyć, współdziała z innymi dziećmi i lepiej panuje nad swoimi uczuciami. Należy jednak pamiętać o tym, że układ nerwowy dzieci trzyletnich jest bardzo wrażliwy i ich odporność na infekcje jest bardzo mała. Dzieci trzyletnie łatwo ulegają zmęczeniu lecz szybko regenerują swe siły. Tylko na krótko potrafią skupić uwagę na jednym przedmiocie, dlatego też krótkotrwały wysiłek należy przeplatać częstym odpoczynkiem, umożliwiającym zmianę pozycji i zaspokajającym potrzebę ruchu.

Wiek przedszkolny u dziecka to okres bardzo dynamicznego rozwoju fizycznego i umysłowego. Musimy wspomagać dzieci każdego dnia, aby nie zmarnować ich szansy na wartościowe i pożyteczne jego spędzanie. Zdobycie gotowości do podjęcia nauki w szkole to proces długi zbierający doświadczenie, umiejętności, sprawności i nawyki dzieci z poprzednich lat życia. Harmonia pomiędzy wszystkimi sferami rozwoju i wychowania dzieci warunkuje ich dojrzałość szkolną. Ponieważ dzieci w wieku przedszkolnym charakteryzuje duża różnica w zakresie tempa rozwoju umysłowego, dlatego efektywność pracy warunkuje, dopasowanie treści kształcenia do ich możliwości rozwojowych.